Soso lobi
Blijf op de hoogte en volg Iris
01 Mei 2017 | Suriname, Paramaribo
Ik ben weer even terug van weggeweest en wat is er veel gebeurd! Het is te veel om allemaal in dit verslag aan bod te laten komen, dus ik ga het verdelen in meerdere blogs. Vandaag is de laatste dag van mijn paasvakantie en morgen begint het echte werk weer. Vandaag dus nog even een dagje om bij te komen van alle tripjes, bezoekjes en andere leuke activiteiten die ik afgelopen weken allemaal gedaan heb.
Zaterdag 15 april werd ik al wakker met een gek gevoel in mijn buik, kriebels, zenuwen, ik weet het niet precies. Ik had amper geslapen die nacht, want het was eindelijk zo ver: papa en mama waren geland in Suriname. Er was sprake van een goede voorbereiding, de flesjes Tropical Bush (muggenspul) en de Parbo's en Parbo Radlers waren ingeslagen. Klaar voor gebruik! Rond 18.00 uur kon ik met de taxi naar Hotel Krasnapolsky om daar ons pap en mam weer te zien na 2,5 maanden. Gek hoor, dat ze er nu écht waren, maar het was ook zo snel weer normaal, alsof ik nooit was weggeweest.
De volgende dag stond er meteen een tripje op de planning: een fietstour door plantage Peperpot. Om 8 uur 's ochtends moesten we verzamelen en niet veel later fietsten we op onze oranje fietsjes door Paramaribo. We staken de Surinamerivier over, fiets in de boot, wij in de boot en de tocht door district Commewijne begon. We hadden nog steeds flink veel bij te praten, dus het was erg gezellig, maar ook erg interessant en we hebben genoten van de mooie natuur. We hebben heel veel aapjes gezien, we hebben een huis van een plantage-eigenaar gezien en we hebben roti geproefd! Een mooie eerste kennismaking met Suriname voor pap en mam. 's Middags hebben we heerlijk kunnen bijkomen aan het zwembad bij 't Kras samen met Niels en zijn ouders, want die verbleven deze week in hetzelfde hotel. Die kenden we nog niet, maar dat klikte meteen erg goed.
De dag daarna werd het tijd voor het echte werk: een tripje van drie dagen naar de Voltzberg. Om 7 uur 's ochtends stond de Wortelcrew op de Gebroeders Penardstraat, klaar voor vertrek. We waren met 21 personen (exclusief Wortelcrew), dus het was een vol busje. Inmiddels had iedereen kennis gemaakt met elkaar: ouders, broers, zussen, vriendjes, vriendinnetjes, etc. Grappig om te zien wie er allemaal bij elkaar horen en wat voor ouders de rest van de groep heeft. Toen volgde er een tocht van 5,5 uur in het busje. Natuurlijk met de nodige (plas)pauzes, zodat we regelmatig onze benen even konden strekken. Na 4,5 uur begon de pret: de normale wegen waren al een tijdje vervangen door een bauxietweg en bauxietwegen in Suriname zijn niet allemaal even recht en strak. Hobbelend en soms omhoogvliegend door de gaten in de weg bereikten we de rivier, waar we overgingen op een bootje. (Zie je het al voor je, 21 personen in een busje hobbelend door het binnenland van Suriname? Ja, alleen dat was al genieten).
Vervolgens dus met z'n allen in een bootje en drie uur later kwamen we aan bij onze eindbestemming: Fungu-eiland. Een mooi en schattig eilandje, met een mooi verblijf. Iedereen ging meteen aan de slag met de hangmatten en niet veel later was ook de slaapplek gereed. 's Avonds was iedereen uitgeput van de reis en we besloten om op tijd naar bed te gaan, want morgen stond de Voltzberg op de planning.
Ja hoor, daar zaten we weer, met z'n allen in een bootje. Deze keer op weg naar de Voltzberg. Vol goede moed begonnen we aan deze tocht, wandelen en een berg van 240 meter beklimmen: appeltje eitje. Na drie uur wandelen door de jungle en nog steeds geen berg gezien te hebben, stelden we onze mening ietwat bij. Nog steeds vol goede moed hoor, maar we begonnen ons wel af te vragen wanneer we nou op de berg zouden staan. Maar toen, niet veel later, kwam de berg dan toch echt in zicht. Geweldig, wat een plaatje en iedereen werd vrolijk. Tot we dichterbij kwamen en ons afvroegen hoe we in hemelsnaam het topje van die berg zouden moeten bereiken. Hebben jullie de Voltzberg ooit gezien? Nou, het is een ei-vormige berg en stel je eens voor dat je een minimensje bent en dat je een ei moet beklimmen, dat is best wel steil. Zo voelden wij ons dus ook. Enfin, we hadden al drie uur gelopen, natuurlijk gingen we die berg op. Na een halfuurtje waren we bij de berg, even nog een korte pauze en toen begon de klim.
Dit zou in Nederland niet verantwoord zijn. Het was steil, smal en glad. Je kon je niet echt ergens aan vasthouden, behalve aan de takken, maar soms zat zo'n tak niet vast en dan gleed je weer een stukje naar achter. Op een gegeven moment was er gelukkig wel een touw gespannen, anders waren we die berg überhaupt ook niet opgekomen. Toen ik even later zag waar dat touw aan bevestigd was, moest ik even slikken: dat plantje zag er niet heel stevig uit. Iedereen liep vloekend, met verzuurde benen, maar ook lachend naar boven. Wie had dat nou verwacht. We hadden echt een goede trip uitgezocht om te doen met alle ouders (onze welgemeende excuses nog hiervoor). Maar toen, de laatste paar meters naar de top, aangemoedigd door Luuk en Niels die als enige voor me liepen (jaaa dat moet ik toch even benoemd hebben, als derde geëindigd), werd me duidelijk waarom deze trip toch zo wordt aangeraden. Wat een uitzicht, onvoorstelbaar, onwerkelijk, niet te beschrijven. Daar moet je geweest zijn om te begrijpen hoe dat voelde. Adembenemend mooi! De hele tocht die we hiervoor af hebben moeten leggen, was ik meteen vergeten. Ook alle ouders waren moe maar voldaan, respect!! Onvoorwaardelijke liefde voor SU, soso lobi! Toen ik hier stond, besefte ik even hoeveel ik eigenlijk van dit land ben gaan houden. En hoe geweldig het is dat we dit mogen meemaken en dat we dit samen meemaken. Soso lobi voor alles en iedereen in SU.
Ik wilde eigenlijk niet echt nadenken over hoe we die berg af zouden moeten komen, maar dat viel me ontzettend mee. Abseilend, zonder beveiliging, maar heelhuids (op wat schrammetjes en blauwe plekken na) stond iedereen weer onderaan de berg. Klaar voor de terugweg van drie uur. Eenmaal terug bij de boot, was iedereen moe, zeeeer voldaan en ontzettend trots. Ik ben blij dat we dit hebben mogen meemaken, maar het was eens en nooit meer. Maar: als je ooit naar SU gaat, sla de Voltberg dan absoluut niet over!! Dit moet je hebben meegemaakt, ook al komt het nu misschien niet zo over.
's Avonds hebben we genoten van een heerlijke barbecue en er kwam nog een Indiaans bandje muziek maken voor ons. Natuurlijk moesten de voetjes ook weer van de vloer en ook hier deed iedereen weer vrolijk mee. De dag daarna zijn we nog naar de Rayleighvallen geweest, daarvoor moesten we ook nog even wandelen. Deze keer gelukkig maar drie kwartier. De Rayleighvallen, ookwel moedervallen zijn stroomversnellingen en ook dit was weer mooi om te zien. Daarna volgde de weg naar huis, weer drie uur in een bootje en vijf uur met het busje. De terugweg is meestal erg gezellig, met muziek, dansjes en wat drankjes. We hebben een onvergetelijke trip gehad en ik heb onwijs genoten. Het was ook ontzettend leuk om dit met pap en mam te kunnen doen en om ze te laten beleven hoe de jungle van Suriname is. We zullen hier nog lang over napraten en we zullen hier nog lang van genieten.
Ik hoop dat ik jullie niet afschrik met de lengte van dit verslag en ik hoop dat jullie ook nog benieuwd zijn naar de volgende verhalen. Deze zullen snel volgen. Ook voeg ik weer foto's toe. En ik wil nog even zeggen dat ik het heel erg leuk vind om jullie reacties te lezen en dat ik dat ook met veel plezier doe.
Jullie horen snel weer van me XX
-
01 Mei 2017 - 19:02
Henriëtte:
Wat een leuk verslag Iris. Heel fijn te horen dat het zo'n mooie ervaring is en dat je zo van t land bent gaan houden. Deze periode zal als een hele leerzame en mooie herinnering in je rugzak gaan en je zult er in je leven met een glimlach op terugzien. Succes in de laatste maand en tot snel in Nederland. X -
01 Mei 2017 - 19:02
Henriëtte:
Wat een leuk verslag Iris. Heel fijn te horen dat het zo'n mooie ervaring is en dat je zo van t land bent gaan houden. Deze periode zal als een hele leerzame en mooie herinnering in je rugzak gaan en je zult er in je leven met een glimlach op terugzien. Succes in de laatste maand en tot snel in Nederland. X -
01 Mei 2017 - 19:30
Evi Kuijpers:
Pas je wel op dat je niet té veel van Suriname gaat houden? Dadelijk blijf je nog daar! :o -
01 Mei 2017 - 19:49
Wilma:
Hé Iris,
Wat een avontuur weer ! En wat een leuke uitstapjes om met z'n allen te doen. Aan de foto's is te zien dat iedereen het prima naar de zin heeft :) We hoorden hier ook al wat een prachtig land het is en wat een aardige mensen daar wonen.
Succes nog met je stage en geniet maar volop van de tijd die je daar nog bent !
Liefs xxx
Peter en Wilma
-
01 Mei 2017 - 22:07
Lisette:
Iris geweldig om het verslag te lezen en de foto's erbij te zien met jullie pap en mam.
Prachtig de berg op... is voor jullie mam haar knie tenslotte toch een zware klus met als beloning het adembenemende uitzicht. Jullie hebben daar een onvergetelijke tijd samen gehad.
Geniet ze daar nog de tijd vliegt voorbij dat kan niet anders dat is in asten zo en vast in Suriname ook.
Lieve groeten van ons allemaal!
Lisette x -
01 Mei 2017 - 22:15
Miriam :
Leuk om te lezen Iris, tot snel -
01 Mei 2017 - 22:42
Gerda:
Ha die Iris
Wat heb je weer een leuk verslag en leuke foto's.Het zal wel afzien worden voor jou als je weer thuis bent. Geen reisjes en zo zoals je nu doet. Maar goed dat je daar nu die uitstapjes maakt, in juni kun je weer uitrusten.
Nog heel veel succes met je stage en geniet er nog van de laatste maand dat je nog in dat mooie land bent.
Liefs Gerda en Jan -
01 Mei 2017 - 23:59
Ellen:
Ha iris,
Deze prachtbelevenis samen bovenop de Volzberg en slapen in hangmatten in de jungle vergeten we nooit meer!
Ik mis SU nu al maar vind het heerlijk dat ik het daar gezien heb!
Geniet nog met volle teugen de laatste 5 weken daar!
Xxx die mama -
02 Mei 2017 - 09:45
Truus:
Iris,
Het verhaal kende ik al vanuit de blogs van medestudenten, ik heb vooral genoten van de foto's.
En wat een verrassing: jullie hebben zelfs de Surinaamse vlag mee naar boven genomen.
Truus -
02 Mei 2017 - 10:46
Kees-Jan:
Mooie foto's! Ik ben er nog nooit geweest, maar Truus vertelde al hoe mooi Suriname is: nu moet ik er echt een keer heen...
Hoe vinden je ouders alles? Neem je ze ook mee naar school?
groetjes! Kees-Jan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley