Halfway there

Lieve allemaal,

Fawaka? (hoe gaat het?)
Ik zit al op de helft van mijn reis en ik blijf het zeggen: de tijd gaat zoooo snel. Van heimwee heb ik geen last, ik skype veel met vriendinnen, familie en alle andere mensen die ik liefheb en dat is heel erg leuk en fijn! Dan kan ik lekker bijkletsen en horen hoe het met jullie gaat. Het is deze keer niet helemaal gelukt om een kort en bondig verslag te schrijven, mijn excuses, hopelijk weerhoudt dit jullie er niet van om het toch gewoon te lezen. Ik heb weer leuke dingen meegemaakt en daarover vertel ik het volgende:

Ten eerste Kinderhuis Samuel. Stichting Kinderhuis Samuel is een stichting waar ze kinderen opvangen die geen ouders meer hebben of kinderen waarvan de ouders niet voor hen kunnen zorgen. Elke maandagmiddag ga ik hier helpen samen met Sanne. Er wonen daar ongeveer zeventien kinderen van vijf tot en met achttien jaar oud. Er zijn ‘oudjes’ (de kinderen van twaalf tot en met achttien jaar) en er zijn ‘kleintjes’ (de kinderen van vijf tot en met veertien jaar). De ‘oudjes’ doen hun eigen ding, maken huiswerk en komen soms kletsen. De ‘kleintjes’ komen op mijn schoot zitten, zitten op mijn rug, doen mijn haren, willen dansen of zingen of springen of voetballen, plagen elkaar, huilen, lachen en zij zorgen ervoor dat ik ’s avonds doodop mijn bed in duik. Maar dat is het meer dan waard!!

Vorige week hadden we een leuk spelletje, levend dierenmemory. We hadden de kaartjes uitgedeeld en voor we het wisten was er al ruzie omdat er drie kinderen een leeuw wilden zijn, maar er waren maar twee kaartjes met een leeuw erop. Daarnaast hadden ze allemaal moeite om niet te vertellen welk dier ze waren en de kaartjes vlogen in het rond. De volgende keer bedenken we een ander spel, zonder kaartjes en zonder dieren haha. Daarna leerden zij ons nog een spelletje, waarvan de spelregels me nog steeds niet helemaal duidelijk zijn. Het kwam erop neer dat ik een diersoort moest fluisteren in elk oor en dan gingen zij raden wat voor dier ze waren. En er was ook nog iets met een heks, maar wat die ermee te maken had, blijft een groot raadsel voor mij. Enfin, ze vonden het leuk en dat is het belangrijkste.

Ergens is het wel dubbel, omdat deze kinderen geen normale jeugd zullen krijgen. Zonder ouders opgroeien is voor ons onvoorstelbaar, maar ze worden hier goed opgevangen. Het is mooi om hier te mogen helpen, voor de kinderen is het leuk en voor ons voelt het goed om te doen.

Dan over op de tripjes, we hebben er weer twee gehad. Vorig weekend zijn we naar het Brokopondostuwmeer geweest en hebben we de Brownsberg beklommen naar waterval Leo. Eerst reden we met ons busje naar de Brownsberg en daar kregen we lunch: heerlijke bami met kippenboutjes. De bami hier is echt heel lekker!! Daarna begonnen we aan onze tocht, we liepen eerst bergaf naar de waterval. Het was, zoals altijd, warm, heeeel warm en we waren nog geen drie tellen bij de waterval of de gidsen stonden er al onder. Dat vonden wij iets te veel van het goede, aangezien je dan zeiknat werd met kleren en al en dus besloten we om er dichtbij te gaan staan. Heerlijk fris, lekker verkoelend. Na een tijdje was het tijd voor de terugweg, de berg weer op. Ik zou liegen als ik nu vertelde dat dit appeltje eitje was, want het was best een beetje vermoeiend. Sommige stukken waren steil en glad en we waren blij en alsnog doorweekt (maar dan van het zweet) toen we weer boven waren.

En toen konden we op naar het stuwmeer. Eerst weer een stukje in de bus en toen reden we over de stuwdam en daar lag onze ‘loveboot’ klaar. Super romantisch met de hele groep in het bootje, inclusief de reisleiders en we vertrokken naar onze verblijfplek voor dit weekend, het eilandje: Goisakong Natuur Island. Het was een schattig eilandje met leuke hutjes waar we onze hangmatten konden ophangen. Intussen was het al aardig donker geworden en tijd voor de barbecue. We hebben geluk met onze reisleiders, want zij kunnen ontzettend goed koken. Zij hadden gezorgd voor een heerlijke barbecue met lekkere satéspiesjes, malse kippetjes, een heerlijke salade en gebakken aardappeltjes en frietjes! ’s Avonds hebben we nog even bij het kampvuur gezeten en daarna was het tijd om onze hangmatten op te zoeken.

’s Ochtends werd ik gewekt door het zonlicht en door de golvende geluiden van het water. Naast mij zag ik ook iets bewegen in de hangmat en niet veel later stak Sanne d’r hoofd boven de hangmat uit. Ook Wesley liepen we al gauw tegen het lijf, want die vroege vogel had al een duik genomen en zat al aan het ontbijt. We hebben toen heerlijk ontbeten (alweer lekker eten), een frisse duik genomen in het water en ik ben even wezen kijken bij de locals die vissen aan het vangen waren. Daarna was het tijd voor een boswandeling door de jungle. We liepen met z’n alle achter Joey aan die voorop liep met een machete om het pad vrij te maken. Daarna zijn we naar de goudmijnen geweest, daarvoor moesten we een uur in onze loveboot varen. De mijnwerkers vonden het interessant om ons te zien en nadat we op foto waren geweest de mensen konden we een kijkje gaan nemen bij de goudmijn. Dat vonden wij dan weer heel interessant om te zien! Niet de meest ideale omstandigheden om te werken lijkt me, maar des te meer respect had ik voor de mensen die hier werkten. Toen was het tijd om naar huis te gaan.

Ik merk dat mijn verslag een beetje lang begint te worden, dus de rest zal ik wat minder uitgebreid beschrijven. Afgelopen zaterdag hebben we een dagtrip gedaan: de quadtour. En wat was dat gaaaaf! Ik had überhaupt nog nooit quad gereden, nog nooit een quad aangeraakt en dus vond ik het oefenrondje al helemaal geweldig. Daarna volgde een tocht van ongeveer 4,5 uur door de jungle en in de savanne. We moesten door plassen water en kregen takken of bladeren in ons gezicht. Het was lachen en gillen en een geweldige ervaring. Ik ben een keer geslipt met als gevolg dat Sanne en ik in de bosjes stonden met onze quad, no worries, niks aan de hand. We zijn uit de bosjes gehaald en konden daarna onze tocht weer vervolgen. Wanneer je achterop zat, werd je telkens een meter de lucht in geslingerd als we over een hobbel reden en de dag daarna had ik dan ook spierpijn van het rijden op onze quad (ja, dat kan).

Dit waren mijn avonturen weer voor deze keer, natuurlijk voeg ik ook weer foto’s toe. Het is en blijft hier echt een groot feest! Over twee weken is het al paasvakantie en dat betekent twee weken vrij van stage én dan komt er hoog bezoek. Eerst komen papa en mama langs en daarna Erik nog. Ik kijk hier erg naar uit en voor dan staan er ook alweer gave dingen op de planning!

XXX en een dikke brasa, liefs Iris